Η γέννηση,Νικηφόρου Βρεττάκου

Η γέννηση- Νικηφόρος Βρεττάκος
Τι άνεμος, Θεέ μου! Πώς μούσκεψες έτσι;
Πώς μπλέχτηκαν έτσι τα μαλλιά σου, Μαρία;
Τι στέκεις στην πόρτα; Πέρασε μέσα.
Έχω λίγη φωτιά. Θα σου κάνω ένα τσάι.
(Ο μισθός μας μικρός κι οι φίλοι μας άμισθοι.
Αυτός είναι ο κόσμος μας). Περισσεύει ένα σάλι.
Το σπίτι είναι ανάστατο. Κοιτάζεις περίεργα.
Πέρασε μέσα.
Λίγο πριν έρθεις,
Σε τούτη τη φάτνη, εγεννήθη ένα ποίημα.
Λίγο πριν έρθεις ήρθε και γέννησεν
η λύπη του κόσμου

Cesar Vallejo The black Heralds Ο Διάφανος του Θανάση Παπακωνσταντίνου

The Black Heralds
There are blows in life, so powerful…I don't know!
Blows as from the hatred of God; as if, facing them,
the undertow of everything suffered
welled up in the soul…I don't know!


They are few; but they are…. They open dark trenches
in the fiercest face and in the strongest back.
Perhaps they are the colts of barbaric Attilas;
or the black heralds sent to us by Death.

They are the deep falls of the Christs of the soul,
of some adored faith blasphemed by Destiny.
Those bloodstained blows are the crackling of
bread burning up at the oven door.

And man…. Poor…poor! He turns his eyes, as
when a slap on the shoulder summons us;
turns his crazed eyes, and everything lived
wells up, like a pool of guilt, in his look.

There are blows in life, so powerful…I don't know!

Ανατολη-κα
Ετσι οπως μιλησε
Γι αυτους που εφυγαν
Με αγαπη
Και λιγη νοσταλγια υγρη να κρεμεται απ τα ματοκλαδα
Την κοιταξα
Το πρωτο πραμα που εκανα απ οταν με θυμαμαι
Να την κοιταζω
Να την μισω
Να την θαυμαζω
Να την αγαπω
Και να την ευχαριστω που υπαρχει
Για να υπαρχω
Και για να μου διδασκει
Οχι μονο αυτα που ειναι γραμμενα
Αλλα και τ αγραφα συναισθηματα
Να τα γευομαι απ την πηγη
Πρωτοτυπα
Πρωτογνωρα
Αυθεντικα
Να, δες πως σχηματιζεται στο προσωπο της ο πονος
Η μοναξια
Η απωλεια
Ο φοβος
Να δες πως γραφει με λεξεις την αγαπη
Πως μαγειρευει μερες και χρονια
Πως τα ανεμειξε σωστα
Και απο μια αυλη μαζα μ εκανε ανθρωπο
.
Ετσι οπως με κοιταξε
Με απογοητευση
Φοβηθηκα
Μηπως τελειωσε ο αγωνας
Ετσι οπως καθοτανε
Με τα χερια πανω σε λευκο σεντονι
Και τα μαλλια της
Το αρωμα των πρωτων χρονων
Κι ολων των χρονων
Ενιωσα πρωτη φορα
Προμηθεας
Δεμενη σ εναν βραχο
Καθε μερα να πληρωνω το τιμημα της φωτιας
Ανικανη να αντιδρασω
Να σωσω πριν σωθω
Να αγκαλιασω αυτον που μου μαθε
Πως τα χερια
Στις αληθινες αγκαλιες
Σφιγγουν γερα
Πως οσος καιρος κι αν περασει
Οι ανθρωποι μενουν ιδιοι
Αρκει να τους κοιταξεις στα ματια
Μεγαλα ματια μελια
Να κοιτανε τα δικα μου μαυρα μυωπικα
Να αναρωτιουνται αν μου δειξαν τον κοσμο σωστα
Αν βλεπω τα χρωματα
Αν ακουω τα τραγουδια
Αν ξερω να χορευω στον ρυθμο της αγαπης
.
Ετσι οπως ξαπλωνει
Μισοκλειστα βλεφαρα
Μεγαλωσα αρκετα
Δεν την ξυπναω πια
Βρισκω μονη το δρομο
Κι ακομα κι αν χαθω
Ψυθυριζω τ ονομα της
Μεσα στη βροχη
Την οξυνη βροχη των δακρυων
Περιμενω να φανει
Μητερα δικη μου
Δεν ειναι μια μορφη
Δεν θα γινει ποτε αναμνηση
Θα ναι εκει καθε πρωι
Με τον ηλιο
Η πιο ομορφη
Η πιο δικη μου
Κατάδική μου
Ανατολη
· #κειμενα #ποιηση #greek texts #greek posts #greek poetry #mywordsworld

Έκστασις Κική Δημουλά (ποιητική συλλογή Ερήμην,1958)

ΕΚΣΤΑΣΙΣ

Το μικρό μου παιδί
σοβαρή αταξία έκανε πάλι.
Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε,
σκούντησε με το χέρι του
το κρεμασμένο στον τοίχο τ' ουρανού
κόκκινο πιάτο,
κι έχυσε όλο το φως επάνω του.

Ο θεός απόρησε
που είδε τον ήλιο
ντυμένο ρούχα παιδικά
να κατεβαίνει τρέχοντας
της φαντασίας μου τη σκάλα
και να 'ρχεται σε μένα.

Κι εγώ κάθομαι τώρα
και μαλώνω αυστηρά
το μικρό μου παιδί
ενώ κλέβω κρυφά
τον χυμένο επάνω του ήλιο.
ECSTASY
My small child
got into mischief once again
climbing the ledge of the universe
his hand jostling the red
plate hanging on the skywall spilling
all the light down on himself

God startled
to see the sun
dressed in child clothes
scrambling back down the ladder
of my mind

And now I sit
and sternly scold my child
as secretly I steal his poured-on
light.
(translated by Olga Broumas)

Fernando Pessoa,Alvaro de campos, Αϋπνία

Η Ανθρωπότητα ξεχνά,ναι,η Ανθρωπότητα ξεχνά,

Αλλά και ξύπνια η Ανθρωπότητα ξεχνά.

Ακριβώς.Αλλά εγώ δεν κοιμάμαι

Άλβαρο ντε κάμπος:ένα από τα ετερώνυμα του Φερνάντο Πεσσόα,ένα alter ego του ποιητή
Αϋπνία
Δεν κοιμάμαι, κι ούτε περιμένω να κοιμηθώ.
Ούτε στο θάνατο περιμένω να κοιμηθώ.
Με περιμένει μια αϋπνία του πλάτους των άστρων
κι ένα άχρηστο χασμουρητό του μήκους του κόσμου.

Δεν κοιμάμαι.δεν μπορώ να διαβάζω όταν ξυπνάω τη νύχτα,
Δεν μπορώ να γράφω όταν ξυπνάω τη νύχτα,
Δεν μπορώ να σκέφτομαι όταν ξυπνάω τη νύχτα-
Θεέ μου,ούτε μπορώ να ονειρεύομαι όταν ξυπνάω τη νύχτα!

Α, το όπιο του να είσαι κάποιος άλλος!

Δεν κοιμάμαι,κείμαι, ξύπνιο πτώμα, κι αισθάνομαι,
Και η αίσθησή μου είναι μια άδεια σκέψη.
Περνάν από μένα,αναστατωμένα,πράγματα που μου συνέβησαν
-Όλα εκείνα για τα οποία μετανιώνω και κατηγορώ τον εαυτό μου.
Περνάν από μένα ,αναστατωμένα,πράγματα που δε μου συνέβησαν
-Όλα εκείνα για τα οποία μετανιώνω και κατηγορώ τον εαυτό μου.
Περνάν από μένα,αναστατωμένα,πράγματα που δεν είναι τίποτα,
Και γι'αυτά ακόμα μετανιώνω,κατηγορώ τον εαυτό μου,δεν κοιμάμαι.

Δεν έχω το σθένος για να έχω τη δύναμη για ν'ανάψω ένα τσιγάρο.
Κοιτάω το μπροστινό τοίχο του δωματίου σαν νά'ταν το σύμπαν,
Εκεί έξω είναι η σιωπή όλου αυτού του πράγματος.
Μια μεγάλη σιωπή τρομακτική σε κάποια άλλη περίσταση,
Σε κάποια άλλη περίσταση στην οποία να μπορούσα να αισθάνομαι.

Γράφω πράγματι συμπαθητικούς στίχους-
Στίχους που λένε πως τίποτα δεν έχω να πω,
Στίχους που επιμένουν να το λένε,
Στίχους,στίχους,στίχους,στίχους,στίχους...
Τόσους στίχους...
Και η αλήθεια ολόκληρη,κι η ζωή ολόκληρη έξω απ'αυτούς κι από μένα!

Νυστάζω,δεν κοιμάμαι,αισθάνομαι και δεν ξέρω πού να αισθάνομαι.
Είμαι μια αίσθηση χωρίς ανάλογο άνθρωπο,
Μια αφαίρεση αυτοσυνείδησης χωρίς το τίνος,
Εκτός από το αναγκαίο για να αισθάνομαι συνείδηση,
Εκτός από-εκτός από δεν ξέρω τι...Δεν κοιμάμαι,δεν κοιμάμαι,δεν κοιμάμαι.
Τι μεγάλη νύστα σ'όλο το κεφάλι και πάνω στα μάτια και την ψυχή!
Τι μεγάλη νύστα σε όλα,παρά στο να μπορέσω να κοιμηθώ!

Ω ξημέρωμα,τόσο αργείς...Έλα...
Έλα μάταια, να μου φέρεις άλλη μέρα όμοια μ'αυτήν,κι έπειτα άλλη νύχτα όμοια μ'αυτήν...
Έλα να μου φέρεις τη χαρά μιας τέτοιας θλιβερής ελπίδας.
Γιατί είσαι πάντα χαρούμενο,και πάντα φέρνεις ελπίδες,
Σύμφωνα με την παλιά λογοτεχνία των αισθήσεων.

Έλα,φέρε την ελπίδα,έλα,φέρε την ελπίδα.
Η κούρασή μου χώνεται μέσα στο στρώμα.
Πονάει η πλάτη μου επειδή δεν είμαι ξαπλωμένος πλάγια.
Αν ήμουν ξαπλωμένος πλάγια θα πονούσε η πλάτη μου από το πλάγιο ξάπλωμα.

Έλα,ξημέρωμα,φτάσε!τι ώρα είναι;Δεν ξέρω.
Δεν έχω δύναμη για ν'απλώσω ένα χέρι στο ρολόι,
Δεν έχω δύναμη για τίποτα,για τίποτα πια...
Μόνο για τους στίχους τούτους,γραμμένους την άλλη μέρα.
Ναι,γραμμένους την άλλη μέρα.
Όλοι οι στίχοι γράφονται πάντα την άλλη μέρα.

Απόλυτη νύχτα,απόλυτη σιγή,εκεί έξω.
Ειρήνη σ'όλη τη Φύση.
Και η Ανθρωπότητα αναπαύεται και ξεχνά τις πίκρες της.
Ακριβώς.
Η Ανθρωπότητα ξεχνά τις χαρές και τις πίκρες της.
Αυτό συνήθως λέγεται.
Η Ανθρωπότητα ξεχνά,ναι,η Ανθρωπότητα ξεχνά,
Αλλά και ξύπνια η ανθρωπότητα ξεχνά.
Ακριβώς.Αλλά εγώ δεν κοιμάμαι.

Fernando Pessoa,Alvaro de campos

Φωτογραφία,Κ.Δ.

Ο Ιούνιος,μήνας γενεθλίων της Κ.Δ. και δικός μου γενέθλιος μήνας,σηματοδοτείται από γεγονότα πρωτόγνωρα και κομβικά για τη ζωή μου...το ποίημα που ακολουθεί αποδίδει την αίσθησή του


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948
Κρατῶ λουλοῦδι μᾶλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε κῆπος κάποτε.
Στὸ ἄλλο χέρι
κρατῶ πέτρα.
Μὲ χάρη καὶ ἔπαρση.
Ὑπόνοια καμιὰ
ὅτι προειδοποιοῦμαι γι᾿ ἀλλοιώσεις,
προγεύομαι ἄμυνες.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε ἄγνοια κάποτε.
Χαμογελῶ.
Ἡ καμπύλη του χαμόγελου,
τὸ κοῖλο αὐτῆς τῆς διαθέσεως,
μοιάζει μὲ τόξο καλὰ τεντωμένο,
ἕτοιμο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Καὶ προδιάθεση νίκης.
Τὸ βλέμμα βυθισμένο
στὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα:
τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ
τῆς προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.
Ἡ σκιά μου, παιχνίδι τοῦ ἥλιου μόνο.
Φοράει στολὴ δισταγμοῦ.
Δὲν ἔχει ἀκόμα προφθάσει νὰ εἶναι
σύντροφός μου ἢ καταδότης.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασ᾿ ἐπάρκεια κάποτε.
Σὺ δὲν φαίνεσαι.
Ὅμως γιὰ νὰ ὑπάρχει γκρεμὸς στὸ τοπίο,
γιὰ νά ῾χω σταθεῖ στὴν ἄκρη του
κρατώντας λουλούδι
καὶ χαμογελώντας,
θὰ πεῖ πὼς ὅπου νά ῾ναι ἔρχεσαι.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
ζωὴ πέρασες κάποτε.
Κ.Δημουλά

Ημερολόγιο Πανελληνίων

Χρόνια παρακολουθώ τις ετήσιες πανελλαδικές εξετάσεις,δεκαετίες,από τότε που η ίδια ετοιμαζόμουν να δώσω με όνειρο τη φιλολογία Θεσσαλονίκης μια εποχή που η βάση της άγγιζε την αντίστοιχη βάση της ιατρικής -o tempora o mores θα αναφωνούσε ο λατινομαθής αγαπημένος καθηγητής. Στο μεταξύ έδωσαν φίλοι,παιδιά φίλων,μαθητές μου,το δικό μου παιδί,συνεχίζουν να δίνουν ανίψια, παιδιά γνωστών και μαθητές μου..... κι εγώ παρακολουθώ απέξω και μέσα στο χορό,από τη θέση της επιτηρήτριας ,της μάνας,της καθηγήτριας,της βαθμολογήτριας, της «βοηθού γραμματέως λυκειακής επιτροπής»...Και πάντα το ίδιο χτυποκάρδι, γνωρίζοντας την αγωνία των παιδιών, που όσο και να προσπαθούμε να τα πείσουμε για την ασημαντότητα των συγκεκριμένων εξετάσεων ,αφού η ζωή είναι μια συνεχής εξέταση σε θέματα εκτός ύλης στα οποία πλειστάκις «πιανόμαστε» αδιάβαστοι μέχρι να πάρουμε το μάθημά μας,ωστόσο δεν τα πείθουμε τα παιδιά,διακρίνουν την υποκρισία μας και πως όλοι περιμένουν τα αποτελέσματα για  να δικαιώσουν ή να δικαιολογήσουν τις κρίσεις τους και τις προβλέψεις τους γι'αυτά,να καταξιωθούν μέσα από τη δική τους επιτυχία ή αποτυχία ...σα να΄ναι δελτίο στοιχήματος απ΄το οποίο περιμένουν τα κέρδη,υλικά και ηθικά.Και ενώ η κατάσταση διαιωνίζεται και καμιά αλλαγή παρά τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις και αντιμεταρρυθμίσεις δεν σημειώνεται ,πέρυσι ένα παιδί σκότωσε τη μητέρα του την προηγουμένη των εξετάσεων επειδή του υπενθύμιζε να διαβάσει,φέτος ένα άλλο παιδί έκανε βουτιά θανάτου με το δελτίο υποψηφίου στο στόμα και πολλά άλλα παιδιά καταρρέουν,αποπειρώνται να βλάψουν τον εαυτό τους,αρρωσταίνουν από την πίεση, μεταφέρονται από ασθενοφόρα με κρίσεις πανικού, γιατί η κοινωνία αρέσκεται να βάζει ορόσημα για να φενακίζει τα μέλη της πως αν ξεπεράσουν ένα εμπόδιο ή αν επιτύχουν σε μια εξέταση η ζωή αυτομάτως θα αλλάξει.Η ζωή δεν αλλάζει με κουμπιά,ακόμη κι αν αυτά είναι πανελλήνιες εξετάσεις.....αλλάζει όταν τα παιδιά συνειδητοποιούν το παιχνίδι που διαδραματίζεται ερήμην τους και εις βάρος τους και αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους...Πρώτη φορά λοιπόν σήμερα γύρισα τόσο αισιόδοξη από το βαθμολογικό!!Για ώρες διάβαζα γραπτά 18χρονων παιδιών από την πρωτεύουσα που φαίνεται πόσο αφουγκράζονται τη ζωή και γράφουν βιωματικά διαπιστώνοντας το έλλειμμα ανθρωπιάς γύρω τους.Παιδιά που δεν εκφράζονται τυποποιημένα, αποστηθίζοντας  βοηθήματα, αλλά καταγράφουν φαινόμενα και δράσεις που συμβαίνουν στην κοινωνία που ζουν, προβληματίζονται ουσιαστικά,διαβάζουν Σεφέρη και Καμύ και προβάλλουν τα λόγια τους συσχετίζοντάς τα με την απάνθρωπη εποχή μας.Παιδιά που τολμούν να εντοπίζουν την επίπλαστη φιλανθρωπία και να  καυτηριάζουν τις διανομές τροφίμων σε συγκεκριμένες εθνολογικές ομάδες, το φασισμό,τη μισαλλοδοξία....Σήμερα για πρώτη φορά μπορώ να πω πως κάτι θα αλλάξει σ΄αυτόν τον τόπο,αργά μεν αλλά θα αλλάξει...Πήγε καλά(;;;;;) η πρώτη μέρα Πανελληνίων 2014!!!!

Ημέρα μνήμης γενοκτονίας ποντιακού ελληνισμού

      ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ
Στη μνήμη της γιαγιάς μου,Ανατολής,των παιδιών που έχασε στα βουνά του Πόντου κυνηγημένη από τους Τσέτες και των χιλιάδων ψυχών Ελλήνων του Πόντου που βασανίστηκαν και μαρτύρησαν είναι αφιερωμένη η σημερινή ανάρτηση...δεν ξεχνώ!

Μαξίμ Γκόρκι,Η Μάνα

     

 «Άνθρωποι αληθινοί είναι μόνο εκείνοι που σπάνε τις αλυσίδες από το μυαλό του ανθρώπου»

Αποσπάσματα από το καταπληκτικό βιβλίο του Μαξίμ Γκόρκι «Η Μάνα» ως επιστέγασμα της σημερινής γιορτής
«Ζήσε όπως σου αρέσει.Δε θα σε εμποδίσω.Σε παρακαλώ μόνο για ένα:μη μιλάς με τους ανθρώπους χωρίς φόβο!Πρέπει να φυλάγεσαι από τους ανθρώπους` μισούν ο ένας τον άλλο ,όλοι τους!Ζουν με την απληστία.Ζουν με το φθόνο.Όλοι χαίρονται σαν κάνουν το κακό.Όταν αρχίζεις να τους ξεμασκαρεύεις και να τους κρίνεις θα σε μισήσουν,θα σε καταστρέψουν!(κεφάλαιο 4 ,σ.25 εκ. Ζαχαρόπουλος,1982)
«Είναι πικρό αυτό ,όμως πρέπει να μην πιστεύεις στον άνθρωπο,πρέπει να τον φοβάσαι,ακόμα και να τον μισείς!Χωρίζεται στα δυο ο άνθρωπος.Θα ήθελε κανείς μόνο να αγαπάει,αλλά πώς μπορεί να γίνει αυτό;Πώς να συγχωρέσεις τον άνθρωπο που σαν άγριο θεριό ρίχνεται καταπάνω σου,δεν αναγνωρίζει πως κι εσύ έχεις ζωντανή ψυχή και σου δίνει κλοτσιές στο ανθρώπινό σου πρόσωπο;Δεν επιτρέπεται να συγχωρέσεις!δεν επιτρέπεται,όχι,για δικό σου λογαριασμό`εγώ για δικό μου λογαριασμό μπορώ να καταπιώ όλες τις αδικίες,αλλά να ενθαρρύνω τους βιαστές δεν το θέλω`δε θέλω στη δική μου ράχη να δέρνουν τους άλλους.» (κεφ.18,σ.σ.126-127 )

Ντίνος Χριστιανόπουλος «Δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι έρωτες ,μωρό μου!»

Ἀναστολή

Ὅ,τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια,

ὅ,τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη,

ὅ,τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό,

μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση,

στὰ μάτια καὶ τὰ χείλη τὸ ἀναστέλλω,

γιὰ μία στιγμὴ πιὸ ἀπελπισμένη τὸ ἀναβάλλω,

γιατί μονάχα ὅταν τὰ χέρια μου σὲ χάνουν,

ἡ πονεμένη φαντασία μου σὲ κερδίζει.

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ξένα Γόνατα»)

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,

ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;

Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,

ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια

καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,

ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

(1955)

Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας

κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,

ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,

ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,

ἔστω καὶ μία φορά;

Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)      

Ζυράννα Ζατέλη

«Μας μαχαιρώνουν ήσυχα αυτά που πέρασαν για πάντα»

Παρασκήνιο | Οι παράξενες ιστορίες της Ζυράννας Ζατέλη from Kastaniotis Editions on Vimeo.

Απόψε,Αλκίνοος Ιωαννίδης,Χρόνια πολλά

Γράφει στίχους,μουσική,ενορχηστρώνει και ερμηνεύει......είναι ΠΟΙΗΤΗΣ....Σήμερα 6 Μαΐου η ανάρτηση αφιερωμένη σ'αυτόν και το απόλυτο αυτό τραγούδι  γενεθλίων που δημιούργησε.
  χρόνια πολλά
γιορτές και χαρές περιμένουν
ψηλά στα γενέθλια
σύννεφα βγαίνουν
βροχές και θα πέσουν
φωτιά και θα στάξει το φως

Να φέξει ο καιρός
κεράκια χιλιάδες ν'ανάψουν
φυσώ και τα σβήνω
τα χρόνια περνούν ευτυχώς!!!...........

Ανεμώλια,Ισίδωρος Ζουργός

“Αναρωτιέμαι πολλές φορές, μετά τον θάνατο ενός ζευγαριού πού πάνε τα τρυφερά τους λόγια, αυτά που ψιθύριζαν μονάχα μεταξύ τους για χρόνια, αυτά που δεν κατέγραψε ποτέ κανείς, ο κώδικάς τους ο ιδιωτικός, ο ερμητικός, τα λόγια που φτιάχτηκαν απ' τα υγρά του έρωτα καθώς σταγόνες στέγνωναν στο στήθος και στην κοιλιά. Οι λέξεις τους οι μικρές, οι χαϊδευτικές, τα παρατσούκλια του έρωτα που μοιάζουν με γουργουρητά περιστεριών, τα προσωνύμια εκείνα που μπεμπεκίζουν, που ακούγονται στ' αυτιά των άλλων γελοία αλλά δεν είναι, λέξεις που τυχόν δεν υπάρχουν αλλά είναι παραφθορές άλλων, λόγια που τα φούρνισαν οι δικοί τους στεναγμοί και οι δαγκωματιές τους σε λαιμούς και τρυφερά αυτιά. Πού πάνε όλα αυτά μετά τον θάνατο; Δεν είναι λόγια προσευχής να τα φυλάξουν οι άγγελοι ούτε ποιήματα εμπνευσμένων ανδρών για να σκύψουν πάνω τους ύστερα από χρόνια οι σοφοί. Θρηνώ για τον χαμό τους τον αναπόφευκτο.” 

― Ισίδωρος Ζουργός, Ανεμώλια

μακ-αύριο (από Ευσταθία)

http://eystathia.tumblr.com/post/84599050463
 μακ-αύριο
 στέκομαι
 χώματα στα μαλλιά μου
 σ έθαψα μόλις
 και στηρίζοντας το φτυάρι
 ανάμεσα στα πόδια μου
 πάω να ανάψω ένα τσιγάρο
 εις μνήμην όλων όσων βρίσκονται κάτω απ το χώμα μαζί σου
 .
 κι όπως αρχίζει να βρέχει
 νιώθω το αίμα σου να ξεπλένεται από το πρόσωπό μου
 θα μ έλεγες μακάβρια
 αν σ είχα αφήσει να ζήσεις κι άλλο
 βγάζω τα γάντια
 να σκαλίσω με τα νύχια μου στο χώμα το όνομά σου
 λεφτά για κηδεία δεν θα δώσω
 ήδη μου κόστισες αρκετά
 .
 αποκύημα μιας άρρωστης φαντασίας
 που πίστευε στον έρωτα μέχρι την τελευταία στιγμή
 είχες κατοικήσει σε σώμα που δεν σου άνηκε
 και το πήγαινες βόλτες ανάλογα με την όρεξή σου
 κρίμα που ξύπνησα απότομα ένα πρωί
 και το πρώτο που είδα μπροστά μου ήταν μαχαίρι
 αν μου χες φέρει λουλούδια
 ίσως και να ζούσες τώρα
 .
 αλλά ποια σημασία έχει
 ένας άνθρωπος σάπιος
 να μένει έξω απ το χώμα
 κοινωνώ στην υγειά σου
 με κόκκινο κρασί
 θεία κοινωνία
 για αθέατα εγκλήματα
 πάθους
 λάθους
.
 συγχώρεση καμία
 στερέψαμε από αγάπη ·

επέτειος γέννησης Γιάννη Ρίτσου

105 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή Γιάννη Ρίτσου/Καλή και αγωνιστική Πρωτομαγιά!

Αντόν Τσέχωφ

«γιατί είσαι άβουλη/άβουλος;;»

Άντον Τσέχωφ (1860-1904)

Αντόν Τσέχωφ - Διηγήματα - "Η Δασκάλα"

Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.

- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν... Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια* το μήνα...

- Για σαράντα.

- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...

- Δύο μήνες και πέντε μέρες...

- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές. Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...

Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.

- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;

Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.

- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του

Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...

- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.

- Το 'χω σημειώσει!

- Καλά...

- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.

Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!

- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε... Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.

- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου!

Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ' τα...

Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.

- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.

Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.

- Και γιατί με ευχαριστείς;

- Για τα χρήματα.

- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;

- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...

- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;

Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.

* Ά. Τσέχωφ, Διηγήματα

Τρώες,Κ.Π.Καβάφης

Είν'οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων....όμως η πτώσις μας είναι βεβαία!!!!!!!

επέτειος γέννησης και θανάτου του Κ.Π.Καβάφη

Επέτειος γέννησης και θανάτου του Κ.Π.Καβάφη σήμερα...ας μιλήσει η ποίησή του,ό,τι και να ειπωθεί γι'αυτόν από επαΐοντες και μη είναι κατώτερο και λιγότερο του έργου του...

Κωνσταντίνος Καβάφης

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

[1913]

Έγκλημα και τιμωρία

«Έγκλημα και τιμωρία»,ένα βιβλίο φιλοσοφικό,διεισδυτικό,επίκαιρο, για την υπευθυνότητα των πράξεών μας,τις επιλογές μας,την υπαρκτή ή ανύπαρκτη συνείδηση των ανθρώπων,ένα κείμενο που όσες φορές και να  διαβαστεί οδηγεί σε νέα συμπεράσματα και προωθεί τη σκέψη...απολαύστε το και ηλεκτρονικά!!!




http://www.ebooks4greeks.gr/%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B9%CE%BC%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CF%86%CF%



Ο Ρασκόλνικωφ, προτού βγεί έξω, πρόφτασε να χώσει το χέρι στην τσέπη του και
να βγάλει όσα λεφτά μπόρεσε να πιάσει από τα ψιλά που του 'μειναν όταν χάλασε
το ρούβλι στην ταβέρνα. Τ' ακούμπησε κρυφά στο περβάζι του παραθύρου, αλλά
ύστερα, όταν βρέθηκε στη σκάλα, το μετάνοιωσε και ήθελε να γυρίσει πίσω.
"Τί βλακεία ήτανε αυτή που έκανα;", σκέφτηκε. "Αυτοί έχουν τη Σόνια τους, ενώ
εγώ έχω ανάγκη από λεφτά". Έκανε όμως τη σκέψη πως ήτανε αδύνατο πια να τα
ξαναπάρει. 'Άλλωστε, ακόμα κι αν μπορούσε, δε θα τα ξανάπαιρνε. Έκανε με το
χέρι του μια κίνηση αδιαφορίας και τράβηξε για το σπίτι του. "Η Σόνια έχει
ανάγκη ν' αγοράσει πομάδες", εξακολούθησε, βαδίζοντας στο δρόμο και
χαμογελώντας σαρκαστικά: "Αυτή η καθαριότητα στοιχίζει ακριβά. Χμ! Δίχως τα
δικά μου λεφτά θα 'μεναν αύριο όλοι τους νηστικοί!... Αχ, φουκαριάρα Σόνια! Σε
τί επάγγελμα σ' έσπρωξαν! Και το κέρδος το 'χουνε αυτοί! Γιατί, όπως και να το
κάνεις, έχουν κέρδος! Έχυσαν, βέβαια, μερικά δάκρυα, αλλά το συνήθισαν το
πράμα πολύ γρήγορα.
Ο άνθρωπος είναι τόσο πρόστυχος, που όλα τα συνηθίζει στο τέλος".
Άρχισε να σκέφτεται.
"Κι αν είπα τώρα μια βλακεία;", αναφώνησε ξαφνικά δίχως να το θέλει. "Αν,
στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος δεν είναι πρόστυχος, ο άνθρωπος στο σύνολο
του δηλαδή, μ' άλλα λόγια το ανθρώπινο γένος, αυτό θα σήμαινε πως όλα τ' άλλα
είναι μόνο προλήψεις, φόβοι ολοκάθαρα φανταστικοί, θα σήμαινε πως δεν
υπάρχουν πια φραγμοί και πως έτσι πρέπει να είναι!"
83%CE%BA%CE%B9

Μεγαλοβδομαδιάτικα 3

Η λύτρωση της Μαγδαληνής
Επιτέλους
έμπηξα το χαριστικό καρφί
 στο πάθος μου για σένα
 τετέλεσται όλα
 στον μέσα και τον έξω μου σταυρό

 κι έτσι, δίχως θρήνους
 απαθής κατεβάζω
 τυλιγμένο μες στο λευκό σεντόνι
 των μαλλιών μου
 το άψυχο διωγμένο φίλημά μου
 από τα απαρνητικά σου πόδια
 τα όξινά σου χείλη

μόνη μου το σηκώνω
 δεν έχει καν το ιδεολόγο εκείνο βάρος
 που αποκτά μια στέρηση όταν
 την κληρονομεί η ιστορία


 αχ, πανάλαφρος απέμεινε
 ο θάνατος του πόθου μου για σένα
φυσικό
 έχει κλαπεί από μέσα του το σώμα
 μέτρα πόσους αιώνες ήκμασε φρενήρες
 σφαδάζοντας επάνω
στην παγερή απάρνησή σου γατζωμένο

 και τώρα
 που αποχωρούν αι μυροφόροι μοίραι μία μία
 κι έμεινα μόνη μες στο άδειο γεγονός

ανασηκώνω το καπάκι που σκεπάζει
 αυτά εδώ τα πτώματα που γράφω
 και θλιμμένη γελώ παρατηρώντας


 πώς ζάρωσε τι γερόντιο έθιμο απέμεινε
 ο έρως μου για σένα
 αλλά και τι γραΐδιο κωμικό τι μάταιο
 η μη ανταπόκρισή σου

 τετέλεσται όλα Χριστέ μου.

 Τήρησα ωστόσο ευλαβώς
 το έθιμο της οδύνης και φέτος.

http://eystathia.tumblr.com/post/82987838104

ήταν εύκολο
 πόσο εύκολοι
 πόσο εύκολοι είναι οι άνθρωποι
 εύκολοι στο άνοιγμα
 στο κλείσιμο
 εύκολα αγαπιούνται
 και χωρίζουν
 εύκολα τους πληγώνεις
 και τους σηκώνεις , τόσο ψηλά
 που νομίζουν πως είσαι θεός
 και την άλλη στιγμή
 από εκεί που σ αγαπούν
 σε πετάνε
 πάτωμα
 και ξεχνάνε
 όνομα
 διεύθυνση
 αριθμό
 .
πόσο εύκολοι είναι
 οι άνθρωποι
 στα φιλιά τους
 πόσο εύκολα τους γεμίζεις με λέξεις
 και δεν χρειάζεται να χτίζεις με πράξεις
 πιο ευτυχισμένοι είναι
 με αγκαλιές φτιαγμένες από προτάσεις
 και κανείς δεν κλωνίζει την όμορφη
 διάστικτη ευτυχία τους
 είναι εύκολοι
 πολύ εύκολοι οι άνθρωποι
 λίγο χρήμα στα χέρια τους
 μια ωραία εικόνα απέναντί τους
 και η ευτυχία τους είναι αυτονόητη
 .
ήταν εύκολο να είμαι εύκολος άνθρωπος
 γελούσα εύκολα
 πονούσα δύσκολα
 πίστευα τις λέξεις
 αγαπούσα το κενό των πράξεων
 γιατί κρεμούσα φωτογραφίες
 με θολώναν το μυαλό οι αναμνήσεις
 και δεν κοιτούσα το παρόν
 .
εύκολοι
 πολύ εύκολοι
 οι άνθρωποι
 κι όσο πιο δύσκολο στο κάνουν
 το να φτάσεις κοντά τους
 τόσο πιο εύκολο είναι
 να τους πονέσεις μετά
 σαν κάτι γυναίκες
 που κυνηγούν τον έρωτα
 σαν να μην υπάρχει αύριο
 και σαν τους άντρες που αποφασίζουν να τους τον προσφέρουν
 και μετά
 όπως η μέλισσα πετάει σε άλλο κλαδί
 μόνο αν είναι όμορφο
 χάνονται
 και εύκολα
 γίνονται εύκολοι
 οι άνθρωποι

Πασχαλινά ποιήματα 2

Κική Δημουλά ,«Γραμματείς και πρεσβύτεροι αιώνες »
Ιδού η μικροτάτη Παρασκευή πάλι σε βαφή Μεγάλης βουτηγμένη.

Μέτωπο αιμάτινο σου πλέκουν τ' ακανθώδη
έθιμα
και επί τον ιματισμόν σου έβαλαν κλήρο
η νηστεία ο Μπαχ τα βαρελότα και η μέθοδος
να φτάνει με καρφιά στα άκρα του ο πόνος.

Τι κι αν εσχίσθη το καταπέτασμα των χαμομηλιών
τι κι αν χρωμάτων στρατιαί εξεπλήττοντο

σταύρωσον σταύρωσον αλαλάζουν
τα κρεοπωλεία οι ψησταριές κι οι φούρνοι.

Δε μ' άκουσες.
Αφησες ανύμφευτη την κόμη της Μαγδαληνής
και σπατάλησες το σπάνιο Νυμφίο άρωμά σου
για να κάνεις τεστ αληθείας στην αγάπη, στον πλησίον.
Σου φώναζα να τους αφήσεις όπως είναι

όπως τους παραλάβαμε από την υπαρξιακή παράδοση
όπως περιγράφτηκαν από στόμα σε στόμα
από πικρό ποτήριον σε πικρότερο. Δε γλίτωσε
σταυρώθηκε όποιος διανοήθηκε να τους επαληθεύσει.

Προσκυνώ το οικείον προσφιλές μου σφάλμα σου.
Εν συντριβή περιστρέφω τη σούβλα
αδημονώντας σε αμνέ μας.

«Πασχαλινή» ποίηση

Ντινος Χριστιανοπουλος, “Μαγδαληνη”

Απο τη συλλογη “Εποχή των ισχνων αγελαδων” (1950)

Τον ξεχώρισα μόλις τον είδα, ήμουνα τακτική στα κηρύγματά του,
πούλησα κι ένα κτηματάκι της θειας μου για να τον ακολουθήσω.
Όμως όταν πια όλα τα ξόδεψα, αποφάσισα να πουλήσω και το κορμί μου,
στην αρχή στους ανθρώπους των καραβανιών, κατόπι στους τελώνες∙
κοιμήθηκα με σκληροτράχηλους Ρωμαίους κι οι Φαρισαίοι δε μου είναι άγνωστοι.
Κι όμως μέσα σ’ αυτά δεν ξεχνούσα τα μάτια του.
Μήνες για χάρη του έτρεχα απ’ το Ναό στο λιμάνι
κι απ’ την πόλη στο Όρος των Ελαιών.

 

Κύριε μυροπώλη, κάντε μου, σας παρακαλώ, μια μικρή έκπτωση.
Για ένα βάζο αλάβαστρου δε φτάνουν οι οικονομίες μου.
Κι όμως πρέπει να αποχτήσω αυτό το μύρο με τα σαράντα αρώματα.

 

Μ’ αυτό το μύρο θ’ αλείψω τα πόδια του,
μ’ αυτά τα μαλλιά θα σφουγγίσω τα πόδια του,
μ’ αυτά τα χείλη, τα πόδια του τα εξαίσια κι άχραντα θα φιλήσω.
Ξέρω, είναι πολύ αυτό το μύρο για τη μετάνοια,
ωστόσο για τον έρωτα είναι λίγο.
Κι αν μια μέρα ασπαστώ το χριστιανισμό, θα είναι για την αγάπη του∙
κι αν μαρτυρήσω γι’ Αυτόν, θα ‘ναι η αγάπη του που θα μ’ εμπνέει.
Γιατί, κύριε, ο έρωτας μού ανάβει την πίστη κι η αγάπη τη μετάνοια
κι ίσως μείνει αιώνια τ’ όνομά μου σα σύμβολο
εκείνων που σώθηκαν και λυτρώθηκαν «ότι ηγάπησαν πολύ».

Αν δεν υπάρχει έρωτας δεν υπάρχει εκπαίδευση

Ποιητικές συλλογές Οδυσσέα Ελύτη

Εθνική εορτή,παρέλαση Μαρτίου

Η παγκόσμια ημέρα ποίησης ας τελειώσει για μένα με ένα απόσπασμα
της ποιήτριας της καρδιάς μου,της κόρης μου
http://eystathia.tumblr.com/archive
 όλα αυτά που δεν θα (ξανά) είμαι
 δεν είμαι βιβλίο
 με οδηγίες
"7 τρόποι για να γίνεις
 ευτυχής
δυστυχής”
να με βάζεις στο ράφι
μαζί με αυτά που διάβασες ήδη
ή που δεν θα διαβάσεις ποτέ
 δεν είμαι τρόπος
 να ξεχνάς
να θυμάσαι
να γελάς
και να κλαις
για μένα
ή χωρίς εμένα
 .
δεν είσαι εντάξει
 και ποτέ μου δεν περίμενα
να είσαι
εδώ αρχίζεις
 εδώ τελειώνεις
μια σελίδα από τετράδιο
που θέλω να βάλω φωτιά
-μα που έχω βάλει τον αναπτήρα μου ;
είχα έναν δανεικό
για μεγάλες φωτιές
 μεσαία τσιγάρα
και μικρούς ανθρώπους-
 .
δεν είμαι νερό
να σε σβήσω
 -πρόσεχε-
η μάσκα σου
έχει πιάσει φωτιά

Κώστας Καρυωτάκης «το βράδυ»

β΄μέρος

Αγαπημένο «Μονόγραμμα» με υπέροχη μουσική υπόκρουση από το Μίκη Θεοδωράκη

Στη μνήμη του Μανόλη Αναγνωστάκη που σαν σήμερα γεννήθηκε