44 χρόνια από το θάνατο του Γιώργου Σεφέρη,«Αργοναύτες»,(συλλογή Μυθιστόρημα,1935)

Συλλογή Μυθιστόρημα
      Δ΄
Αργοναύτες

Καὶ ψυχὴ
εἰ μέλλει γνώσεσθαι αὑτὴν
εἰς ψυχὴν
αὐτῇ βλεπτέον:

τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη.

Ήτανε καλά παιδιά οι συντρόφοι, δε φωνάζαν
ούτε από τον κάματο ούτε από τη δίψα ούτε από την παγωνιά,
είχανε το φέρσιμο των δέντρων και των κυμάτων
που δέχουνται τον άνεμο και τη βροχή

δέχουνται τη νύχτα και τον ήλιο
χωρίς ν’ αλλάζουν μέσα στην αλλαγή.
Ήτανε καλά παιδιά, μέρες ολόκληρες
ίδρωναν στο κουπί με χαμηλωμένα μάτια
ανασαίνοντας με ρυθμό

και το αίμα τους κοκκίνιζε ένα δέρμα υποταγμένο.
Κάποτε τραγούδησαν, με χαμηλωμένα μάτια
όταν περάσαμε το ερημόνησο με τις αραποσυκιές
κατά τη δύση, πέρα από τον κάβο των σκύλων
που γαβγίζουν.

Εἰ μέλλει γνώσεσθαι αὑτήν έλεγαν
εἰς ψυχὴν βλεπτέον, έλεγαν
και τα κουπιά χτυπούσαν το χρυσάφι του πελάγου
μέσα στο ηλιόγερμα.
Περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα

που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες.
Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με ολολυγμούς
κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιά
κι άλλες αγριεμένες γύρευαν το Μεγαλέξαντρο
και δόξες βυθισμένες στα βάθη της Ασίας.

Αράξαμε σ’ ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά
με κελαηδίσματα πουλιών, νερά που αφήνανε στα χέρια
τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας.
Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια.
Οι ψυχές τους έγιναν ένα με τα κουπιά και τους σκαρμούς

με το σοβαρό πρόσωπο της πλώρης
με τ’ αυλάκι του τιμονιού
με το νερό που έσπαζε τη μορφή τους.
Οι σύντροφοι τέλειωσαν με τη σειρά,
με χαμηλωμένα μάτια. Τα κουπιά τους

δείχνουν το μέρος που κοιμούνται στ’ ακρογιάλι.
Κανείς δεν τους θυμάται. Δικαιοσύνη.

Πέρασαν 44 χρόνια από το θάνατο του Γιώργου Σεφέρη,του βαθυστόχαστου  ποιητή που έφερε μέσα του το βάρος της προσφυγιάς ,της ελληνικής ιστορίας και παράδοσης,των πολιτικών λαθών και τα εξέφραζε ποιητικά με ιδιαίτερους συμβολισμούς, καθιστώντας τους ήρωες των ποιημάτων του διαχρονικούς και πάντα εύστοχους σχολιαστές της  πολιτικής επικαιρότητας .Σήμερα λοιπόν, 80 χρόνια μετά την έκδοση της συλλογής Μυθιστόρημα ,η περιπέτεια του ελληνισμού και της χώρας συνεχίζεται.Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση,ο λαός και πάλι καλείται να κρίνει και να κριθεί με τις επιλογές του και ο λόγος του Σεφέρη ηχεί τόσο σοφός και εύστοχος.Οι σύντροφοι,ο λαός που ακάματα για χρόνια  τραβάει το κουπί στο μεγάλο καράβι της χώρας,που υπακούει στις εντολές,που επιτελεί το καθήκον του ,που δέχεται τις κακοτοπιές και πληρώνει τα λάθη, εν τέλει εξαντλημένος και ταπεινωμένος εγκαταλείπει το ταξίδι,χάνεται,τελειώνει.Μα το χειρότερο είναι πως το λαό αυτόν κανείς δεν τον θυμάται , στερείται το δικαίωμα να μνημονεύεται
για ό,τι πρόσφερε και το ανατρεπτικό είναι πως η λήθη αυτή χαρακτηρίζεται δίκαια!Δικαιοσύνη λοιπόν,διότι θα μπορούσε να αναλάβει πιο δραστήριο ρόλο στην πορεία του ταξιδιού,επειδή θα ήταν αποτελεσματικότερο να είναι ανυπάκουος,να αγωνίζεται διαμαρτυρόμενος και όχι σιωπώντας,να διεκδικεί και να αποτινάξει την ετικέτα του καλού παιδιού.Τελικά ο εχθρός μας,αυτός που μας κρατά στάσιμους και αναποτελεσματικούς είναι ο εαυτός μας.Ας κοιτάξουμε στον καθρέφτη ,όταν ψάχνουμε για εχθρούς κι εμπόδια,στον καθρέφτη!