Ημερολόγιο Πανελληνίων

Χρόνια παρακολουθώ τις ετήσιες πανελλαδικές εξετάσεις,δεκαετίες,από τότε που η ίδια ετοιμαζόμουν να δώσω με όνειρο τη φιλολογία Θεσσαλονίκης μια εποχή που η βάση της άγγιζε την αντίστοιχη βάση της ιατρικής -o tempora o mores θα αναφωνούσε ο λατινομαθής αγαπημένος καθηγητής. Στο μεταξύ έδωσαν φίλοι,παιδιά φίλων,μαθητές μου,το δικό μου παιδί,συνεχίζουν να δίνουν ανίψια, παιδιά γνωστών και μαθητές μου..... κι εγώ παρακολουθώ απέξω και μέσα στο χορό,από τη θέση της επιτηρήτριας ,της μάνας,της καθηγήτριας,της βαθμολογήτριας, της «βοηθού γραμματέως λυκειακής επιτροπής»...Και πάντα το ίδιο χτυποκάρδι, γνωρίζοντας την αγωνία των παιδιών, που όσο και να προσπαθούμε να τα πείσουμε για την ασημαντότητα των συγκεκριμένων εξετάσεων ,αφού η ζωή είναι μια συνεχής εξέταση σε θέματα εκτός ύλης στα οποία πλειστάκις «πιανόμαστε» αδιάβαστοι μέχρι να πάρουμε το μάθημά μας,ωστόσο δεν τα πείθουμε τα παιδιά,διακρίνουν την υποκρισία μας και πως όλοι περιμένουν τα αποτελέσματα για  να δικαιώσουν ή να δικαιολογήσουν τις κρίσεις τους και τις προβλέψεις τους γι'αυτά,να καταξιωθούν μέσα από τη δική τους επιτυχία ή αποτυχία ...σα να΄ναι δελτίο στοιχήματος απ΄το οποίο περιμένουν τα κέρδη,υλικά και ηθικά.Και ενώ η κατάσταση διαιωνίζεται και καμιά αλλαγή παρά τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις και αντιμεταρρυθμίσεις δεν σημειώνεται ,πέρυσι ένα παιδί σκότωσε τη μητέρα του την προηγουμένη των εξετάσεων επειδή του υπενθύμιζε να διαβάσει,φέτος ένα άλλο παιδί έκανε βουτιά θανάτου με το δελτίο υποψηφίου στο στόμα και πολλά άλλα παιδιά καταρρέουν,αποπειρώνται να βλάψουν τον εαυτό τους,αρρωσταίνουν από την πίεση, μεταφέρονται από ασθενοφόρα με κρίσεις πανικού, γιατί η κοινωνία αρέσκεται να βάζει ορόσημα για να φενακίζει τα μέλη της πως αν ξεπεράσουν ένα εμπόδιο ή αν επιτύχουν σε μια εξέταση η ζωή αυτομάτως θα αλλάξει.Η ζωή δεν αλλάζει με κουμπιά,ακόμη κι αν αυτά είναι πανελλήνιες εξετάσεις.....αλλάζει όταν τα παιδιά συνειδητοποιούν το παιχνίδι που διαδραματίζεται ερήμην τους και εις βάρος τους και αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους...Πρώτη φορά λοιπόν σήμερα γύρισα τόσο αισιόδοξη από το βαθμολογικό!!Για ώρες διάβαζα γραπτά 18χρονων παιδιών από την πρωτεύουσα που φαίνεται πόσο αφουγκράζονται τη ζωή και γράφουν βιωματικά διαπιστώνοντας το έλλειμμα ανθρωπιάς γύρω τους.Παιδιά που δεν εκφράζονται τυποποιημένα, αποστηθίζοντας  βοηθήματα, αλλά καταγράφουν φαινόμενα και δράσεις που συμβαίνουν στην κοινωνία που ζουν, προβληματίζονται ουσιαστικά,διαβάζουν Σεφέρη και Καμύ και προβάλλουν τα λόγια τους συσχετίζοντάς τα με την απάνθρωπη εποχή μας.Παιδιά που τολμούν να εντοπίζουν την επίπλαστη φιλανθρωπία και να  καυτηριάζουν τις διανομές τροφίμων σε συγκεκριμένες εθνολογικές ομάδες, το φασισμό,τη μισαλλοδοξία....Σήμερα για πρώτη φορά μπορώ να πω πως κάτι θα αλλάξει σ΄αυτόν τον τόπο,αργά μεν αλλά θα αλλάξει...Πήγε καλά(;;;;;) η πρώτη μέρα Πανελληνίων 2014!!!!

Ημέρα μνήμης γενοκτονίας ποντιακού ελληνισμού

      ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ
Στη μνήμη της γιαγιάς μου,Ανατολής,των παιδιών που έχασε στα βουνά του Πόντου κυνηγημένη από τους Τσέτες και των χιλιάδων ψυχών Ελλήνων του Πόντου που βασανίστηκαν και μαρτύρησαν είναι αφιερωμένη η σημερινή ανάρτηση...δεν ξεχνώ!

Μαξίμ Γκόρκι,Η Μάνα

     

 «Άνθρωποι αληθινοί είναι μόνο εκείνοι που σπάνε τις αλυσίδες από το μυαλό του ανθρώπου»

Αποσπάσματα από το καταπληκτικό βιβλίο του Μαξίμ Γκόρκι «Η Μάνα» ως επιστέγασμα της σημερινής γιορτής
«Ζήσε όπως σου αρέσει.Δε θα σε εμποδίσω.Σε παρακαλώ μόνο για ένα:μη μιλάς με τους ανθρώπους χωρίς φόβο!Πρέπει να φυλάγεσαι από τους ανθρώπους` μισούν ο ένας τον άλλο ,όλοι τους!Ζουν με την απληστία.Ζουν με το φθόνο.Όλοι χαίρονται σαν κάνουν το κακό.Όταν αρχίζεις να τους ξεμασκαρεύεις και να τους κρίνεις θα σε μισήσουν,θα σε καταστρέψουν!(κεφάλαιο 4 ,σ.25 εκ. Ζαχαρόπουλος,1982)
«Είναι πικρό αυτό ,όμως πρέπει να μην πιστεύεις στον άνθρωπο,πρέπει να τον φοβάσαι,ακόμα και να τον μισείς!Χωρίζεται στα δυο ο άνθρωπος.Θα ήθελε κανείς μόνο να αγαπάει,αλλά πώς μπορεί να γίνει αυτό;Πώς να συγχωρέσεις τον άνθρωπο που σαν άγριο θεριό ρίχνεται καταπάνω σου,δεν αναγνωρίζει πως κι εσύ έχεις ζωντανή ψυχή και σου δίνει κλοτσιές στο ανθρώπινό σου πρόσωπο;Δεν επιτρέπεται να συγχωρέσεις!δεν επιτρέπεται,όχι,για δικό σου λογαριασμό`εγώ για δικό μου λογαριασμό μπορώ να καταπιώ όλες τις αδικίες,αλλά να ενθαρρύνω τους βιαστές δεν το θέλω`δε θέλω στη δική μου ράχη να δέρνουν τους άλλους.» (κεφ.18,σ.σ.126-127 )

Ντίνος Χριστιανόπουλος «Δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι έρωτες ,μωρό μου!»

Ἀναστολή

Ὅ,τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια,

ὅ,τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη,

ὅ,τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό,

μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση,

στὰ μάτια καὶ τὰ χείλη τὸ ἀναστέλλω,

γιὰ μία στιγμὴ πιὸ ἀπελπισμένη τὸ ἀναβάλλω,

γιατί μονάχα ὅταν τὰ χέρια μου σὲ χάνουν,

ἡ πονεμένη φαντασία μου σὲ κερδίζει.

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ξένα Γόνατα»)

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,

ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;

Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,

ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια

καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,

ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

(1955)

Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας

κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,

ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,

ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,

ἔστω καὶ μία φορά;

Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)      

Ζυράννα Ζατέλη

«Μας μαχαιρώνουν ήσυχα αυτά που πέρασαν για πάντα»

Παρασκήνιο | Οι παράξενες ιστορίες της Ζυράννας Ζατέλη from Kastaniotis Editions on Vimeo.

Απόψε,Αλκίνοος Ιωαννίδης,Χρόνια πολλά

Γράφει στίχους,μουσική,ενορχηστρώνει και ερμηνεύει......είναι ΠΟΙΗΤΗΣ....Σήμερα 6 Μαΐου η ανάρτηση αφιερωμένη σ'αυτόν και το απόλυτο αυτό τραγούδι  γενεθλίων που δημιούργησε.
  χρόνια πολλά
γιορτές και χαρές περιμένουν
ψηλά στα γενέθλια
σύννεφα βγαίνουν
βροχές και θα πέσουν
φωτιά και θα στάξει το φως

Να φέξει ο καιρός
κεράκια χιλιάδες ν'ανάψουν
φυσώ και τα σβήνω
τα χρόνια περνούν ευτυχώς!!!...........

Ανεμώλια,Ισίδωρος Ζουργός

“Αναρωτιέμαι πολλές φορές, μετά τον θάνατο ενός ζευγαριού πού πάνε τα τρυφερά τους λόγια, αυτά που ψιθύριζαν μονάχα μεταξύ τους για χρόνια, αυτά που δεν κατέγραψε ποτέ κανείς, ο κώδικάς τους ο ιδιωτικός, ο ερμητικός, τα λόγια που φτιάχτηκαν απ' τα υγρά του έρωτα καθώς σταγόνες στέγνωναν στο στήθος και στην κοιλιά. Οι λέξεις τους οι μικρές, οι χαϊδευτικές, τα παρατσούκλια του έρωτα που μοιάζουν με γουργουρητά περιστεριών, τα προσωνύμια εκείνα που μπεμπεκίζουν, που ακούγονται στ' αυτιά των άλλων γελοία αλλά δεν είναι, λέξεις που τυχόν δεν υπάρχουν αλλά είναι παραφθορές άλλων, λόγια που τα φούρνισαν οι δικοί τους στεναγμοί και οι δαγκωματιές τους σε λαιμούς και τρυφερά αυτιά. Πού πάνε όλα αυτά μετά τον θάνατο; Δεν είναι λόγια προσευχής να τα φυλάξουν οι άγγελοι ούτε ποιήματα εμπνευσμένων ανδρών για να σκύψουν πάνω τους ύστερα από χρόνια οι σοφοί. Θρηνώ για τον χαμό τους τον αναπόφευκτο.” 

― Ισίδωρος Ζουργός, Ανεμώλια

μακ-αύριο (από Ευσταθία)

http://eystathia.tumblr.com/post/84599050463
 μακ-αύριο
 στέκομαι
 χώματα στα μαλλιά μου
 σ έθαψα μόλις
 και στηρίζοντας το φτυάρι
 ανάμεσα στα πόδια μου
 πάω να ανάψω ένα τσιγάρο
 εις μνήμην όλων όσων βρίσκονται κάτω απ το χώμα μαζί σου
 .
 κι όπως αρχίζει να βρέχει
 νιώθω το αίμα σου να ξεπλένεται από το πρόσωπό μου
 θα μ έλεγες μακάβρια
 αν σ είχα αφήσει να ζήσεις κι άλλο
 βγάζω τα γάντια
 να σκαλίσω με τα νύχια μου στο χώμα το όνομά σου
 λεφτά για κηδεία δεν θα δώσω
 ήδη μου κόστισες αρκετά
 .
 αποκύημα μιας άρρωστης φαντασίας
 που πίστευε στον έρωτα μέχρι την τελευταία στιγμή
 είχες κατοικήσει σε σώμα που δεν σου άνηκε
 και το πήγαινες βόλτες ανάλογα με την όρεξή σου
 κρίμα που ξύπνησα απότομα ένα πρωί
 και το πρώτο που είδα μπροστά μου ήταν μαχαίρι
 αν μου χες φέρει λουλούδια
 ίσως και να ζούσες τώρα
 .
 αλλά ποια σημασία έχει
 ένας άνθρωπος σάπιος
 να μένει έξω απ το χώμα
 κοινωνώ στην υγειά σου
 με κόκκινο κρασί
 θεία κοινωνία
 για αθέατα εγκλήματα
 πάθους
 λάθους
.
 συγχώρεση καμία
 στερέψαμε από αγάπη ·

επέτειος γέννησης Γιάννη Ρίτσου

105 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή Γιάννη Ρίτσου/Καλή και αγωνιστική Πρωτομαγιά!